Αν υπάρχει αυτό που λένε παράδεισος, το χωριό μας, ο Κιρκιντζές, ήτανε το δείγμα του.
Διδώ Σωτηρίου, Ματωμένα Χώματα
Ο Κιρκιντζές βρίσκεται σε μια εύφορη κοιλάδα κοντά στην αρχαία Έφεσο. Στον χώρο αυτό εντοπίζονται επίσης ένα υδραγωγείο, αταύτιστα κτίσματα ελληνιστικής εποχής και βυζαντινά παρεκκλήσια. Ένα από αυτά βρίσκεται σε σπήλαιο και φέρει τοιχογραφίες του 14ου και 15ου αι.
Η ίδρυση του Κιρκιντζέ χρονολογείται περίπου τον 15ο αι. όταν η γειτονική Έφεσος εγκαταλείφθηκε. Ο οικισμός γνώρισε ιδιαίτερη ακμή κατά τον 19ο αι., οπότε κτίστηκαν δύο εκκλησίες: η τρισυπόστατη Μητρόπολη, αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου, στον Τίμιο Πρόδρομο και στον άγιο Χαράλαμπο και ο ναός του Αγίου Δημητρίου, όπου βρίσκονται εντοιχισμένα θωράκια και σταυροί βυζαντινών χρόνων από την Έφεσο. Στη μικρή αυτή πόλη λειτουργούσαν επίσης Νηπιαγωγείο, Αρρεναγωγείο και Παρθεναγωγείο.
Ιδιαίτερα γνωστός έγινε ο Κιρκιντζές από το βιβλίο της Δ. Σωτηρίου «Ματωμένα Χώματα» στο οποίο περιγράφεται γλαφυρότατα η ευφορία της περιοχής: «…Κοντά στο θεό ζούσαμε, ψηλά, ανάμεσα σε κατάφυτα βουνά και ξαγναντεύαμε ολόκληρο τον καρπερό κάμπο της Έφεσος, που ήτανε δικός μας ίσαμε τη θάλασσα, ώρες δρόμο, όλο συκομπαχτσέδες και λιόδεντρα, καπνά, μπαμπάκια, στάρια, καλαμπόκια και σουσάμια…». Επίσης το βιβλίο δίνει μια μαρτυρία για τη ζωή στον Κιρκιντζέ πριν την καταστροφή που ακολούθησε.
Οι διωγμοί των Ελλήνων κατοίκων ξεκίνησαν το 1908 με την επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων. Το 1916 περίπου 4.000 κάτοικοι του Κιρκιντζέ υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν στο εσωτερικό της χώρας, ενώ την ίδια χρονιά το μεγαλύτερο μέρος της πόλης καταστράφηκε από εμπρησμό. Αργότερα, επέστρεψαν περίπου 500 οικογένειες και κατά τις παραμονές της Μικρασιατικής Καταστροφής, ο πληθυσμός ανερχόταν σε 2.000 κατοίκους. Μετά την Καταστροφή και στο πλαίσιο της ανταλλαγής των πληθυσμών που ακολούθησαν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1924), οι κάτοικοι του Κιρκιντζέ εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα. Τη θέση τους έλαβαν Τούρκοι που έφτασαν από τη Θεσσαλονίκη, μετονομάζοντας τον οικισμό σε Şirince.